غیرت مردانه یا تاک شو های خارجی!

یک : بسیاری از دوستان هموطن واکنش اسمیت را نوعی غیرت مردانه توصیف و شروع به نقد آن کردند. بنده هم معتقدم هیچ انسانی هیچ مالکیتی بر انسان دیگر ندارد، حتی پدر و مادر مالک کودک خود نیستند بلکه مسئولیت پرورش آن را بر عهده دارند ، اما در هیچ کجای صحبت های ویل اسمیت نشنیدم بگوید من غیرت دارم و چون تو اسم زنم رو آوردی من تو را میزنم ، من در همه جای فیلم منتشر شده به دنبال جادا پینک همسر اسمیت می گشتم تا ببینم احساس او نسبت به موضوع چیست و چیزی ندیدم و تنها در مطلبی خواندم سر تراشیده همسر اسمیت به خاطر بیماری است، چرا کسی نپرسید نظر و احساس جادا پینک چیست و چرا همگی فقط به تفسیر و تقبیح مردانگی اسمیت پرداختند و اگر به راستی ما به مدافع حقوق زنان باشیم نظر و دیدگاه جادا پینک باید مهمتر از عمل اسمیت باشد.نمی دونم چرا کسی تفسیر نکرد شاید واکنش اسمیت به خاطر حمایت از همسر بیمارش بود و شاید اسمیت که شاهد رنج همسرش از بیماری بوده اینگونه واکنش نشون داده است.

 

 

تاک شو های خارجی پر از شوخی زننده و مبتذلی است که برای درآمد بیشتر با مهمانان خود انجام میدهند، با خودم می پرسم حد و مرز این شوخی ها تا کجاست ؟ حریم انسان ها تا کجاست ؟ آیا این شوخی های بی حد مرز نوعی اعمال خشونت نیست که به جای چاقو با پنبه سر می برد؟

 

 

من به هیچ عنوان با پرخاشگری و اعمال خشونت چه فضای عمومی و چه در فضای خصوصی موافق نیستم و اگر کسی چنین کاری را ناخواسته انجام دهد باید عذر خواه باشد. اما تمدن امروز که اندیشه ی مبتذلش را در رسانه ها بازتاب میدهد میخواد ما یک مشت تفاله بی احساس و بی تفاوت باشیم و هر واکنش احساسی را میخواهد به شدت سرکوب کند.