به گزارش بامداد زاگرس آنلاین و یه نقل از همدلی‌زنجان؛ اظهارات اخیر مدیرکل منابع طبیعی استان زنجان به صراحت از یک مشکل ساختاری حکایت دارد. “شهرداری‌ها علاقه‌مند نبوده یا تمایلی برای رفع مسایل گاوازنگ نشان نداده‌اند”. این جمله، کلیدی‌ترین نکته در تشخیص علت عقب‌ماندگی گاوازنگ است. شهرداری به عنوان نهادی که مستقیم‌ترین ارتباط را با امور شهری و رفاهی شهروندان دارد، با “عدم تمایل” خود، عملاً مهم‌ترین منطقه تفرجگاهی شهر را به حال خود رها کرده است.
این در حالی است که به اعتراف همین مقام مسئول، «سازمان‌های مرتبط مانند سازمان همیاری شهرداری و استانداری در این زمینه فعال بوده‌اند». این گزاره یک پرسش بزرگ را ایجاد می‌کند. آیا فعالیت استانداری و سازمان‌های بالادستی برای وادار کردن یا ترغیب شهرداری به انجام وظیفه خود کافی نبوده است؟ به نظر می‌رسد گاوازنگ به میدانی برای بازی پاس‌دادن مسئولیت بین نهادها تبدیل شده است.
شهرداری زنجان؛ انتخاب آسان‌ترین راه: فرار از مسئولیت…!
شهرداری زنجان به وضوح ساده‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راه ممکن را انتخاب کرده است. عدم ورود به موضوع. این استراتژی دو مزیت (غیرمسئولانه) برای این نهاد داشته است. نخست عدم هزینه‌کرد منابع مالی و انسانی که جلوگیری از تخصیص بودجه و منابع برای احیا و توسعه منطقه بوده است و دوم عدم پاسخگویی به مردم و مسئولان دیگر است که با دور ماندن از پرونده، هیچ‌گاه در قبال تخریب و رهاسازی گاوازنگ بازخواست نخواهد شد.
در این بین شورای اسلامی شهر زنجان که اعضای آن با رای مستقیم مردم انتخاب شده اند شاید بیشتر از همه مقصر باشند. اعضایی که باید برای تفریج و تفرج مردم دغدغه بیشتری داشته باشند. نه برای خانه بوران برنامه ریزی کردند نه حاضر شدند در گاوازنگ مسئولیتی بپذیرند و نه برنامه و اعتقادی در این حوزه داشتند!
این در حالی است که الگوی موفق باراجین قزوین به خوبی نشان می‌دهد متولی‌گری یکپارچه و فعال شهرداری چگونه می‌تواند یک منطقه طبیعی حاشیه شهر را به یک قطب تفرجگاهی و اقتصادی پویا تبدیل کند. مقایسه این دو نمونه مجاور، ضعف مدیریت شهری زنجان و انفعال عمدی آن را بیش از پیش آشکار می‌سازد.
استاندار بومی بدون راهکار عملیاتی!
مسئولان استانی نقش مهمی در وضعیت گاوازنگ داشته اند. در زمان استانداری جمشید انصاری جشنواره های متعدد در این منطقه برگزار شد و شهر کاملا پویا و زنده بود و زنجان نه در حرف بلکه در عمل به سمت تببدیل شدن به شهر جشنواره ها حرکت کرد. گاوازنگ میزبان جشنواره روستا می شد و شاهد استقبال کم نظیری از آن بودیم. در سال های اخیر مسئولان استانی گاوازنگ را رها کردند و معاونت عمرانی وقت استانداری ناکارآمدترین دوران خود را تجربه کرد!
مشکل گاوازنگ تنها به شهرداری محدود نبوده و حتی بالاترین مقام اجرایی استان نیز یا اراده‌ای برای حل آن نداشته یا توانایی لازم برای ساماندهی نهادهای زیرمجموعه (از جمله شهرداری) را در خود نمی‌دیده است. برگزاری جشنواره‌های مهم در گذشته، نشان‌دهنده ظرفیت بالای این منطقه است و عقب‌ماندگی کنونی، تنها به دلیل کمبود بودجه نیست، بلکه ناشی از ضعف در مدیریت، برنامه‌ریزی و رهبری است.
اگرچه مدیرکل منابع طبیعی، شهرداری را مقصر اصلی معرفی می‌کند، اما این سؤال مطرح است که خود این سازمان به عنوان متولی اصلی منابع طبیعی، چه اقدام مؤثری در این سال‌ها انجام داده است؟ به نظر می‌رسد سازمان منابع طبیعی، دستگاهی ضعیف در تأمین اعتبارات و تهیه طرح‌های سرمایه‌گذاری و توجیهی است.
این سازمان نمی‌توانسته طرحی قابل قبول و اقتصادی برای نهادهایی مانند شهرداری ارائه دهد تا آنها را ترغیب به مشارکت کند. انعقاد قرارداد بهره‌برداری با شهرداری‌ها در دهه گذشته، بدون ایجاد سازوکار نظارتی و انگیزشی قوی، خود گواه این امر است که متولی‌گری منابع طبیعی بیشتر واگذاری مسئولیت بوده تا مدیریت و نظارت فعال.
مدیرکل منابع طبیعی از یافتن «یک شخص حقیقی» که توانایی تهیه طرح‌های قابل قبول را دارد خبر می‌دهد. هر چند این خبر می‌تواند مثبت تلقی شود، اما سوابق گذشته و عمق فاجعه، باعث ایجاد بدبینی است. آیا یک “شخص حقیقی” می‌تواند جایگزین مسئولیت نهادهای بزرگ مانند شهرداری شود؟ آیا این طرح‌ها به مرحله اجرا خواهد رسید یا مانند قبل، به دلیل عدم تامین اعتبار یا کارشکنی نهادها، نیمه‌کاره رها خواهد شد؟ چه ضمانتی وجود دارد که این بار نتیجه متفاوت باشد؟
وضعیت اسفبار گاوازنگ زنجان، نماد بارز تخریب مدیریتی است تا تخریب طبیعی. این منطقه قربانی بی‌مسئولیتی شهرداری زنجان، ضعف رهبری و پیگیری در استانداری گذشته و ناکارآمدی در متولی‌گری و تأمین منابع سازمان منابع طبیعی شده است.
تا زمانی که شهرداری زنجان به عنوان اصلی‌ترین نهاد ذینفع، به وظیفه خود در قبال شهروندان عمل نکند و از حالت انفعال خارج نشود، هر طرحی حتی اگر توسط بهترین “شخص حقیقی” ارائه شود. در نهایت به سرنوشت پروژه‌های قبلی دچار خواهد شد. احیای گاوازنگ نیازمند اراده‌ای فرادستگاهی و جدی از سوی استاندار جدید برای وادار کردن تمام نهادها به ویژه شهرداری به پذیرش مسئولیت تاریخی خود است.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه