مهر معلم ،مهر زندگی

به گزارش بامداد زاگرس آنلاین: بهنوش بساک کاظمی در یادداشتی که در سایت پیک هفته منتشر کرده به استقبال ماه مهر رفته است :ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ، ﺑﻮﯼ ﻣﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﺵﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭﺩﻓﺘﺮﻫﺎﯼ ﻧﻮ، ﻣﺜﻞ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ، ﻫﻤﺴﻔﺮﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ .ﻗﺼﻪﮔﻮ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ،ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ، ﻫﻢﺩﻝ ﻭﻫﻤﺮﺍﻩ. ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﮐﻪﻫﯿﭻ ﺩﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺪﻭﻥ »ﻣﻬﺮ« ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻧﻤﯽﺷﻮﺩ.

ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺭﺱ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ، ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻭﺍﮊﻩﯼ” ﻣﻬﺮ ”ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ، ﻣﺤﺒﺖ،ﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﻧﺮﻣﯽ ﻗﻠﺐ.ﻣﻌﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮﺳﺎﺩﻩﺗﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ، ﺍﺛﺮﺵ ﺑﺮﺩﻝ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﺣﮏ ﻣﯽﺷﻮﺩ.

دﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪﯼ ﺁﺭﺍﻡﺑﺨﺶ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪﯼ ﻣﻌﻠﻢ، ﭼﻪﻣﻌﺠﺰﻩﺍﯼ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﯾﮏ ﮐﻮﺩﮎ.ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﺳﺖ،ﯾﺎ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺩﺭﺳﯽ ﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ

ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻠﻢ، ﭼﺘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﮕﺴﺘﺮﺩ، ﺁﻥ ﮐﻼﺱ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺸﮏ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ،ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺍﻣﻦ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻧﻤﺮﻩﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﯼ ﻭﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﻨﺪ ﻣﻌﻠﻤﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ، ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﻮﺩ

ﻭ ﺗﻼﺵﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻣﯽﺩﺍﻧﺪ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺑﻪﻧﻔﺲ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﺑﻪﻧﻔﺲ، ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎﯼ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻭﺳﺖ.ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺼﻪﮔﻮ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﻗﺼﻪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻝ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻗﺼﻪ ﭘﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺧﺸﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﭽﻪﻫﺎ. ﻣﻌﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ،ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮐﻠﯿﺪ ﻃﻼﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪﺣﺘﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﯾﺎ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﺎ  بیندازد.

به یاد ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﻧﻮﻥ ؛ ﻋﻀﻮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺍﺳﺖ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺭﺍ ﻗﺼﻪ ﮐﻨﻢ. ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻭﻗﻠﻮﺳﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺴﺎﻭﯼ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﮐﻠﯿﺪ ﻋﻼﻗﻪﺍﺵ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ، ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:” ﺧﺎﻧﻢ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺼﻪﺍﺵ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ”. ﺍﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻗﺼﻪﮔﻮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺱ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﻣﯽﮐﺎﺭﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ

ﯾﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ، ﻓﻘﻂ ﻫﺪﯾﻪﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ، ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ ﺩﻭﻃﺮﻓﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺑﺨﺸﯽ، ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﻣﻌﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺪﺭﯾﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺩﯾﺮﺗﺮ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

،ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﯼ ﻣﻬﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩﺍﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﻌﻠﻤﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﺎ، ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺩﻝﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﻣﺤﺒﺖﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺧﻼﻕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯﮐﻼﺱﻫﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯿﻢ؛ ﮐﻼﺱﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﻠﻢ،ﻗﺼﻪﮔﻮ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﺳﺖ، ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺣﺎﻓﻆ ﮐﺘﺎﺏ. من ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ، ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪﯼ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﯿﺰ ﻣﻌﻠﻢ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﯾﻨﺪﻩﯼ یک دانش آموز را تغیر دهد.

شاید ماﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﺤﻈﻪﯼ ﮐﻮﭼﮏ، ﺍﺛﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﮔﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﯾﻘﯿﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻬﺮ، ﻫﯿﭻ ﺩﺭﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻧﻤﯽﻧﺸﯿﻨﺪ. آغاﺯ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ “ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﯼ .” ﻫﺮ ﮐﻼﺱ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺰﺭﻋﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻌﻠﻢ، ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﺻﺒﻮﺭ. ﻗﺼﻪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﻧﺪ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮﻡ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﻝﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ. بیاییم اﻣﺴﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻬﺮ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺭﺯﯾﻢ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ»ﻣﻬﺮ ﻣﻌﻠﻢ«،»ﻣﻬﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ« ﺍﺳﺖ.