وظیفۀ ما شادکردن مردم است

هنرمندان در این میان جزو اقشاری بودند که از این بیماری ضربه های زیادی دیدند و علاوه بر تعطیلی طولانی مدت و رخوت‌آور حوزه هایی چون تئاتر و بی رونقی گیشه در فروش، چهره‌های برجسته ای را هم از دست دادند و به سوگ انسان هایی نشستند که شاید هرکدام وزنه‌ای در حرفه و تجربه زیسته خویش بودند.

روزهای کرونا تجربه زندگی را در تردید کشداری نسبت به بهبود اوضاع جهان و از سوی دیگر امیدی به پایان شب سیاه رقم زد و هرکسی را با آورده‌های خویش از مراحل مختلف زندگی به مقابله، رویایی و تحمل آن واداشت.

بزرگترین نگرانی ما خانواده‌های‌مان بود

سیروس میمنت هنرپیشه و فیلمنامه‌نویس که این روزها سومین تجربۀ حضور خود در سریال فصل سوم نون.خ را روی آنتن شبکه یک سیما دارد، در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در توضیح سختی‌های سال ۱۳۹۹ بیان کرد: در سالی که پشت سر گذاردیم، کرونا همه‌چیز را تحت تأثیر قرار داده بود.

وی ادامه داد: ما انرژی‌مان را از مردم می‌گیریم و انعکاس رفتارها در بازخورد مردم همه به یک شکل بود؛ به این صورت که همه نگران و ناراحت بودند؛ همه گرفتار کرونا بودند و این روحیه‌های گرفته و ناراحتی مردم در ما و کارمان هم تأثیر داشت.

به همین دلیل دیدن چهره مردم در این حالت نگرانی و استرس (که هنوز هم ادامه دارد) ما را تحت تأثیر قرار می‌داد چراکه ما شادی را از مردم می‌گیریم و به آنان بازگردانیم و این موضوع آزاردهنده بود.

بازیگر نقش کیوان در سریال نون.خ توضیح داد: شرایط کار واقعاً سخت بود؛ چون ما در تولید سریال نون.خ یکی از پرنفرات ترین مجموعه‌ها در تولید سریال بودیم و بعضاً در برخی سکانس‌ها چیزی حدود ۱۰۰ نفر متشکل از بازیگر و هنرور و عوامل حضور داشتند.

حضور در یک اکیپ ۱۰۰ نفره که هرروز دورهم جمع می‌شدیم و کار می‌کردیم این نگرانی را برای ما ایجاد می‌کرد که اگر خدایی نکرده یک نفر از این جمع آلوده می‌شد، همه را آلوده می‌کرد. علاوه بر این بزرگترین نگرانی ما خانواده‌های‌مان بود؛ این که در صورتی که خدایی نکرده مبتلا می‌شدیم ریسک ابتلا به آنان را افزایش می‌دادیم به همین دلیل ارتباطمان با خانواده‌مان برایمان دغدغه‌ای بزرگ بود.

میمینت ادامه داد: البته تهیه‌کننده تدابیر پزشکی و بهداشتی را اعمال کرده بود و با کسانی که در محل استقرار داشتند، سنجش سلامت اعضا و هرکسی که (مهمان، خبرنگار و ...) در محل حضور پیدا می‌کردند را به عمل می‌آوردند.

با توجه به تمام این سخت‌گیری‌ها اما نگرانی ما همچنان ادامه داشت زیرا بعضی از سکانس‌های ما در محوطه بسته بود؛ مثلاً در سه قسمت آخر فصل سوم نون. خ ما در مکانی کاملاً بسته قرار داریم که حدود ۱۵ بازیگر و ۳۰ نفر از عوامل (فیلم‌بردار و دستیارانش، گروه کارگردانی و طراح صحنه و ...) حضور دارند. در این سکانس‌ها به‌قدری فضا بسته بود که حتی اکسیژن برای تنفس کم داشتیم و این موارد جزو سختی‌های کاری ما در سالی که گذشت بود.

از همکاران خودم گلایه داشتم

بازیگر سریال‌های تلویزیونی همه فرزندان من (محمد دستگردی، ۱۳۷۶)، خانه‌به‌دوش (رضا عطاران، ۱۳۸۳)، متهم گریخت (رضا عطاران، ۱۳۸۴) در توضیح سختی‌های اجتماعی روزهای کرونا در سال ۹۹ خاطرنشان کرد: موضوعی که در سال گذشته به لحاظ اجتماعی مرا آزار می‌داد و از همکاران خودم گلایه داشتم این بود که صبح تا شب تلویزیون اخبار کرونا و فوتی‌ها و مبتلایان را اعلام می‌کرد و تصاویر بیمارستان و بهشت‌زهرا و ... بیشترین تصاویری بود که از تلویزیون می‌دیدیم.

وی افزود: ضمن این‌که این موضوع به موضوع گفتگوی اصلی خودمان در زندگی هم بدل شده بود، بدتر از آن این بود که در کنار همه اینها ،سریال‌هایی که ساخته می‌شد هم دائماً این فضا را بازسازی و تکرار می‌کرد و دائماً بیمارستان و گورستان را به تصویر می‌کشید.

این‌ها برای مردم آزاردهنده بود و به‌شخصه از این موضوع شاکی بودم؛ چنانچه هرجایی که فکر می‌کردم صدایم به گوش کسی می‌رسد این موضوع را عنوان می‌کردم که لطفاً ادامه ندهید مگر مردم چه گناهی دارند که صبح تا شب با این قضیه دست‌به‌گریبان هستند و شب هم که به خانه برمی‌گردند و می‌خواهند یک انرژی را در کنار خانواده برای روز بعد ذخیره کنند بازهم سریال‌ها غم آن‌ها را چند برابر می‌کند.

میمنت تصریح کرد: ما باید درک موقعیت داشته باشیم و بدانیم که چه زمانی چه جنسی از کار را باید برای مخاطب تولید کنیم و فضای خالی ما باید چه باشد؛ این زمان می‌توانست با کارهای طنز بیشتر پر شود تا فضا شادتر شود.

وظیفه هنرمندان شادکردن مردم بود

بازیگر مجموعه‌های چاردیواری (سیروس مقدم، ۱۳۸۹)، خروس (سعید آقاخانی، ۱۳۹۲)، میکائیل(سیروس مقدم، ١٣٩۴) و بانوی عمارت (عزیزالله حمیدنژاد، ۱۳۹۶) در پاسخ به این سوال که چه انگیزه‌ای از کار در روزهای کرونا داشته درحالی که بسیاری از هنرمندان در این ایام کار نکردند، توضیح داد: نمی‌توانم از همکارانم که در این مدت کار نکردند، خرده بگیرم اما به ‌شخصه انگیزه‌ام برای کار کردن این بود که وقتی به پزشکان و پرستارانی که در این دوران در شرایطی بسیار سختتر از شرایط ما کار و انجام‌وظیفه می‌کردند و تعطیلی نداشتند فکر می‌کردم، روحیه می‌گرفتم و ادامه می‌دادم.

ما در درجه‌ای بسیار پایین‌تر از این عزیزان کادردرمان هستیم و به‌هرحال هرکسی در هر شرایطی وظیفه‌ای دارد و این وظیفه ما بود که در این زمان فضا را شاد کنیم و مردم را تا حدی از این فضای غم و ناراحتی و اخبار تلخ (که البته همه درست بودند) دور کنیم.

به خاطر خودمان محدودیت‌های نوروزی را رعایت می‌کنیم

میمینت در توضیح برنامه‌اش در نوروز امسال یادآور شد: ایام عید را در کنار خانواده هستم و هرجایی که بشود کمی راحت بود. به هرحال شرایط این است و ما به خاطر خودمان و خانواده هم که شده است باید فضایی را به وجود بیاوریم که این شرایط را پشت سر بگذاریم.

در ماه‌های گذشته آمار فوت‌های ما به چیزی حدود ۷۰۰ نفر در روز رسیده بود ولی با جلوگیری از رفتارهای بی‌مبالات گذشته، رعایت‌های مردم و سفر نرفتن و شب‌نشینی نرفتن و رعایت شیوه‌نامه‌ها خداراشکر آمار فوتی‌ها خیلی پایین آمده است. این موضوع نشان می‌دهد در صورت رعایت موارد گفته شده می‌توان بیماری را کنترل کرد تا خسارات کمتری داشته باشد و هرچه بیشتر این شرایط را کنترل کنیم می‌توانیم امیدوار باشیم که زودتر از دست این بیماری خلاص شویم.

نویسنده سریال‌های خانه به دوش (طراح فیلم‌نامه، ۱۳۸۳)، فوتبالی‌ها (۱۳۸۹) و کسی خوابه؟ (۱۳۹۰) با اشاره به فعالیت‌هایی که در روزهای تعطیل و در خانه انجام می‌دهد گفت: من در زمانی که خانه هستم می‌نویسم یا فیلم می‌بینم و اگر فوتبالی باشد حتماً فوتبال هم نگاه می‌کنم.

وی افزود: برای همه مردم ایران آرزوی سلامتی خوشی و شادی دارم و آرزو می‌کنم که سال ۱۴۰۰ برایشان سالی پربار باشد و این داستان کرونا حقیقتاً از زندگی همه ما پاک شود و از خداوند می‌خواهم همه سختی‌هایی که مردم شریف ما در سال ۱۳۹۹ متحمل شدند، جبران شود. ما ملتی شریف، قدرشناس و نجیب هستیم و خدا کند چیزی که لیاقتش را داریم برای ما ایجاد شود که از زندگی و دورهم بودن و معاشرت لذت ببریم و قدر هم را بیشتر بدانیم.

وی ادامه داد: کرونا هر بدی که داشت یک خوبی داشت و مردم طعم در آغوش کشیدن عزیزانشان و نزدیک هم بودن و معاشرت را بیشتر حس کردند و همه دلشان برای دوران قبل از کرونا و داشته‌هایمان در آن دوران تنگ شده است.