مرتضی کیوان؛ سالِ بد، سالِ باد، سالِ اشک، سالِ شک
چشم و ابروی گیرایی داشت. پشت چشمش ورمدار و ابرویش کمانی و کشیده بود؛ کاملترین ابرویی که من دیده بودم. همیشه فکر میکردم اگر دختر بود لازم نبود حتی یک مو از زیرابرویش بردارد. بینیاش کشیده ولی کوفته بود. پشت لب بلندی داشت که به سبیل باریکی آراسته بود. دو تا دندان جلوش کمی روی هم سوار شده بود و