در سالی که تمامی نگاه ها معطوف به المپیک و آماده سازی تیم های ملی کشتی بزرگسالان برای حضور در توکیو بود، آزادکاران جوان ایران بی ادعا، بدون سرمربی و با کمترین توجه خود را مهیای حضور در رقابت های جهانی روسیه کردند.
پس از کناره گیری پژمان درستکار از هدایت تیم ملی کشتی آزاد جوانان به بهانه ناسازگاری و اختلاف با غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی کشتی آزاد بزرگسالان، محسن کاوه مرد همه کاره این روزهای کشتی ایران، به عنوان مدیر فنی تیم های ملی کشتی آزاد، در ظاهر مسئولیت فنی آزادکاران جوان را بر عهده گرفت.
کاوه یک پایش در تیم بزرگسالان و پای دیگرش در تیم جوانان بود، در حساس ترین شرایط ممکن و در واپسین روزهای اعزام آزادکاران جوان به روسیه، کاوه در توکیو حضور داشت. آتیه سازان کشتی ایران مشغول آماده سازی بودند اما کاوه در کنار تیم بزرگسالان بود؛ هر چند این حضور از سوی علیرضا دبیر، لازم و ضروری عنوان شد، اما انتقادات از چرایی عدم حضور کاوه در اردوی تیمی که مسئولیت فنی آن را در آستانه اعزام به رقابت ها جهانی بر عهده داشت، به درستی کماکان باپرجا بود.
کشتی گیران المپیکی در کانون توجهات بودند، هنوز پایشان به آوردگاه توکیو باز نشده بود اما پاداش های میلیونی می گرفتند، مسئولان ورزشی و سیاسی به تمریناتشان سرکشی می کردند و قول های میلیاردی می دادند و تمام هم و غم فدراسیون کشتی حمایت صد درصدی از تیم های المپیکی بود؛ اما در مقابل، تیم های ملی جوانان که برخی از آن ها قرار است ۳ سال دیگر در پاریس جور ورزش ایران را بکشند، مظلومانه و بی توقع مشغول آماده سازی برای حضور در روسیه بودند!
بالاخره المپیک هم به پایان رسید اما کشتی آزاد توقعات را برآورده نکرد و غلامرضا محمدی جایش را به پژمان درستکار داد و کشتی فرنگی هم با نبوغ ذاتی یک کشتی گیر جوان و کم شانس که تنها طلایی کشتی ایران در المپیک نام گرفت، با سلام و صلوات به سلامت از پیچ خطرناک توکیو عبور کرد.
اما آزادکاران جوان و با آتیه کشتی ایران در سرزمین تزارها و مقابل چشمان لالوویچ و مامیاشویلی، مقتدرانه و با نتیجه بی نظیر ۵ طلا، یک نقره و یک برنز در ۱۰ وزن بر سکوی نخست جهان ایستادند؛ هر چه المپیکی ها به کشتی گیران روس و آمریکا برای باخت"نه" نگفتند، جوانان برای المپیکی ها، مشق آمریکا کشی و روس کشی کردند تا با عملکردشان، خود و توانایی شان را اثبات کنند.
البته جوانان شایسته کشتی ایران هنوز جام قهرمانی را بالای سر نبرده بودند، اما در تهران استوری و پست های جهت دار با هدف مصادره این موفقیت آغاز شد؛ برخی ها این موفقیت را حاصل عملکرد فدراسیون قبلی دانستند، برخی آن را به فدراسیون فعلی نسبت دادند و عده ای نیز با قراردادن عکس های خود در کنار این قهرمانان، اینطور وانمود کردند که مدال های طلا، حاصل کار آن ها در رده نوجوانان بوده است.
فدراسیون کشتی نیز که پیش از اعزام و حتی در زمان حضور تیم جوانان در روسیه، از محسن کاوه به عنوان مدیر فنی تیم یاد می کرد، پس از قهرمانی از وی به عنوان سرمربی تیم جوانان نام برد!
هر چند مربیان سابق تیم ملی نوجوانان، فدراسیون قبلی، فدراسیون فعلی و کادر فعلی تیم ملی جوانان برای این کشتی‌گیران زحمت کشیده‌اند اما اگر قرار باشد این قهرمانی مقتدرانه در خاک روسیه را برای کشی سند زد، باید به نام مربیان سازنده و بی ادعای آنها نوشته شود.
در این میان باز هم مربیان سازنده مظلوم بودند؛ آن ها که کشتی گیر می سازند و تحویل برخی دیگر می دهند اما نه در اعزام ها و اردوها جایی دارند و نه در موفقیت ها و پاداش‌های چندین میلیونی نامی از آن ها برده می شود.
اتحادیه جهانی کشتی از دلاوری رحمان عموزاد نوشت، اما در ایران کسی نامی از حمیدرضا رضازاده که او را کشف کرده، پرورش داده و به کشتی جهان معرفی کرده است، نبرد.
عرفان الهی طلای جهان گرفت اما نامی از یاسر طهماسبی کاشف و سازنده او برده نشد، محمد نخودی درخشید و بر طلا بوسه زد اما نامی از سعید احمدی کشتی‌گیر سابق و مربی امروز به میان نیامد، امیرحسین فیروزپور با جسارت به طلای جهان بوسه زد اما بهروز نیک نژاد که عمرش را پای کشتی گذاشته و چهره های زیادی به کشتی ایران و جهان معرفی کرده، اینبار هم دیده نشد. علی اکبرپور دلاورانه بر سکوی نخست سنگین وزن جهان ایستاد اما کسی قدردان زحمات پدر و مربی‌اش ابراهیم اکبرپور نشد.
این ها فقط نمونه هایی از ظلم در حق صاحبان اصلی ورزش اول ایران در مازندران به عنوان مهد کشتی جهان یا دیگر نقاط کشتی خیز ایران است؛ عده زیادی بی ادعا و در میان کمترین توجه زحمت می کشند اما دیده نمی شوند، پاداش نمی گیرند، جایی در اعزام ها و حتی اردوها ندارند اما در مقابل زجر و سختی شان به پای برخی نورچشمی ها نوشته می شود و بر سر مصادره افتخارآفرینی شان لحظه ای درنگ نمی کنند!
مازندران به تنهایی در خاک روسیه با مدال های درخشانش بالاتر از روسیه و آمریکا به عنوان دو قدرت کشتی جهان ایستاد؛ قدرش را بدانیم و این قهرمانی را برای دیگران مصادره نکنیم. اگر خدای نکرده این تیم شکست می‌خورد مسلما پدر و مادر نداشت و کسی زیر بار مسئولیتش نمی‌رفت.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه