نگاهی دوباره به تئاتر

به گزارش بامداد زاگرس آنلاین و به نقل از رامهرمز نامه : سیف الله احمدی از مدیران پیشین فرهنگ وارشاد اسلامی خوزستان در یادداشتی نوشت :هنر نمایش یکی ازجلوه های دیرینه هنربشری ویکی ازشیوه های متداول ،مطلوب وفراگیر برای بیان احساسات واندیشه ها،ایده آل ها وارزشها،آرزوها وافسوس ها،غمها وشادیها،دشمنی ها ودوستی های نوع بشر ودریک کلام زنده ترین وپویاترین هنردرزمینه ارتباط بامردم است.

پیشینه هنرنمایش درایران باتعزیه که نوعی نمایش سنتی و مذهبی است ونقالی که نوعی روایت حماسی است شناخته میشود ونمایش بصورت تئاتر امروزی ره آورد روشنفکران ایرانی ازخارج کشور در اواسط دوره قاجاراست که ازدیدگاههای مختلف تعاریف متعددی دارد.

تعریفی که بسیاررایج اماصادق نیست آن است که تئاتر را ابزاری فرهنگی میدانند درصورتی که تئاتر پدیده است ومانند هرپدیده دیگرقوانین ومناسباتی دارد که بی شناخت این قوانین ومناسبات اشراف به آن محال وناممکن است لیکن این آشنایی واشراف به معنی عالم شدن وهنرمندتئاترشدن نیست زیرا چه بسیارند صاحبنظرانی که بلحاظ شناخت موازین ومعیارهای تئاتر همتایی ندارند ولی هنرمندتئاتر نیستندبلکه منتقد تئاترند با این توصیف اگر تئاتر را آنچه درابتدای سطور آمده بدانیم ویاهرمفهوم دیگری ، تئاتری هاازهرگروهی وباهر باور ومرامی ، دراین عرصه کجا ایستاده اند؟ رسالت آنها چه جایگاهی دارد؟ بدنبال چه میگردند؟ تئاتربخاطرتئاتر؟ تئاتربرای ارتباط؟ تئاتربرای بودن؟ تئاتر برای تفنن؟ یاتئاتر برای……….؟