بامداد زاگرس آنلاین مجید کیوانی:در بین سال ۱۳۹۴ الی ۱۳۹۸ اوج پیگیری دوستداران و دلسوزان میراث فرهنگی خوزستان و ایذه بود.
هر چند در ان دوران نیز پرونده ثبت جهانی ایذه در حد برگزاری جلسات مدیران سابق شهرستانی و استانی با وعده های توخالی رو به افول رسید.
در ادامه زمزمه های کم فروغی از پیگیری ثبت جهانی ایذه در قرن جدید در حد گلایه مندی چند تن از دلسوزان و فعالان میراث فرهنگی خوزستان ادامه دارد و هیچ اراده ای و تصمیمی در بین مسئولین رده بالا فعلی استانی و بخصوص نماینده کنونی مردم شهرستان در مجلس نبوده و نیست.
یادی کنم از تنها مدیر و رجال سیاسی پیگیر برای ثبت جهانی ایذه و علاقمند در این حوزه و در طول تاریخ سیاسی این شهرستان، نماینده مجلس در دوره دهم بود.
ناگفته نماند در بین اکثریت شهروندان و مسئولین شهرستانی نیز همصدایی و همگرایی برای مطالبه گری در ثبت جهانی دیده و شنیده نمی شود.
اما باید به انها حق بدهیم و بیشتر انها را درک کنیم چون مشکلات حل نشده همچون بی آبی، بی کاری، تبعیض در توزیع امکانات زیستی در طول زمان از طرف دولت ها و... جز اولویت های اولیه انهاست و امورات میراث میراث فرهنگی و ثبت جهانی در انتهای نیازمندی های است.
در این اواخر هم گویی پرونده ثبت جهانی ایذه در راهروهای اداره کل میراث فرهنگی خوزستان گم شده و هرگز به وزارت میراث فرهنگی و گردشگری نرسیده است.و حالا خوشبین باشیم و تصور کنیم از فردا پرونده ثبت جهانی ایذه به نتیجه مطلوب خود رسیده و همه جهانیان به ما تبریک گفتند و ما هم خوشحال و مغرور شدیم!
چه عوایدی از این جهانی شدن نصیب ایذه، خوزستان و ایران می شود؟
چند پرسش بی پاسخ را مطرح می کنم؟
نخست، باعث تحول وایجاد در زیر ساخت های مدرن و تغییر در مبلمان شهری فعلی و توسعه مدیریت شهری آنجا می شود؟
دوم، باعث ساخت هتل ها، اقامت گاه ها و بوم گردی های نسبی و شاید مطلوب برای توسعه صنعت گردشگری منطقه می شود؟
سوم، باعث ساخت موزه ها برای نگهداری و پاسداری از اثار منقول و غیر منقول میراث فرهنگی منطقه می شود؟
چهارم، باعث ساخت و ارائه خدمات امنیتی، درمانی و رفاهی ویژه گردشگران و بومیان می شود؟
پنجم، باعث ساخت جاده های امن ، راه اهن، فرودگاه و... برای توسعه و تقویت صنعت گردشگری در شمال شرق خوزستان می شود؟
شش، به واسطه ثبت جهانی باعث رونق مشاغل صنایع دستی بومی و ایجاد اشتغال زایی امن می شود؟
هفت، و....
ما خوزستانی ها هنوز هیچ خیری از سه اثر جهانی شوش، هفت تپه و شوشتر و این اخرین مورد کپو دزفول ندیده ایم.بجز هر از گاهی دیدن و شنید تصاویر و خبرهای دردناک که هر روز این اثار جهانی توسط بومیان، مدیران شهرستانی و بلاهای طبیعی در حال تخریب و تعرض تدریجی اند.
هر روز خبر می رسد برخی از اعضای شوراها، شهرداران، نمایندگان و مسئولین ریز و درشت در حال تلاش برای نابودی تدریجی و تصرف حریم محوطه ها، تخریب اثار و بافت های تاریخی در این شهرستان ها و در حتی در تمامی شهرهای تاریخی خوزستان هستیم و هیچ کس پاسخگو نیست و نخواهد بود و تنها فعال میراث فرهنگی و دوستداران این حوزه بخاطر مطالبه گری بحقشان مورد ماخذه های رنگارنگ می شوند!
از اقایان و خانم های مسئول خاص می پرسم ایا از پس مدیریت ان سه ثبت جهانی بر امده اید که ما امیدی به ادامه ثبت های جهانی ایذه، پل های دزفول، اولین چاه و تاسیسات صنعت نفت مسجدسلیمان و هفتکل، پالایشگاه ابادان، تالاب شادگان، هورالعظیم، رودخانه کارون و دیگر اثرهای قابل ثبت داشته دیگر استان باشیم؟؟
بگذارید مردمان امروز با ارامش نسبی و با خاطرات خوش دیروز شان اندکی اسوده زندگی کند.لطفا پس از این وعده سرخرمن ندهید تا نسل فردا شماها بخاطر کارهای نیک نکرده نفرین نکنند.
*فعال میراث فرهنگی خوزستان
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه