وی افزود: این اختلال با چهار علامت تشخیص داده می‌شود؛ نخستین علامت در مورد بازتجربه کردن شامل کابوس‌های مکرر، فلش‌بک‌ها و فکرهای مزاحم در مورد حادثه است. دومین علامت نیز این است که فرد از موقعیت‌ها، افکار و خاطرات حادثه دوری می‌کند.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز گفت: تغییرات منفی در افکار و احساسات فرد مانند فراموشی جنبه‌های مهم حادثه، احساس گناه و بی‌ارزشی، احساس جدایی از دیگران و بی‌علاقگی به انجام فعالیت‌ها و همچنین برانگیختگی بیش از حد شامل تحریک‌پذیری، گوش به زنگی مفرط، مشکل تمرکز و از جا پریدن، از دیگر علائم این اختلال هستند.
وی بیان کرد: بروز این علائم بعد از جنگ در هر انسانی طبیعی است اما زمانی که این علائم بیش از یک ماه ادامه داشته باشند و شدت آن‌ها به حدی برسد که زندگی شخصی، کاری و روابط فرد را مختل کند، فرد به این اختلال مبتلا شده است و باید به سرعت برای دارو درمانی و روان درمانی به متخصصان مراجعه کند.
جعفریان ادامه داد: برای پیشگیری از این اختلال توصیه می‌شود اخبار از منابع معتبر و در مدت زمان محدود و مشخص، دریافت شود. همچنین با توجه به اهمیت حمایت عاطفی در این دوران باید ارتباط با خانواده و دوستان حفظ و در مورد احساسات صحبت شود.
وی افزود: از روش‌های مدیریت استرس مانند تنفس آگاهانه، مدیتیشن، یوگا، ریلکسیشن و .. استفاده شود. همچنین باید فعالیت بدنی، تغذیه متعادل و خواب کافی حفظ شود زیرا این کار علاوه بر تقویت سیستم ایمنی بدن، موجب بهبود احساس کنترل بر زندگی و کاهش اضطراب می‌شود.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه