به گزارش بامداد زاگرس آنلاین : پری چهر رضایی /فعال سیاسی در یاداشتی که در اختیار بامداد زاگرس قرار داده است به واکاوی موضوع حضور بانوان اهوازی در ورشگاه های خوزستان پرداخته است :آقایان تصمیمگیرنده، درهای ورزشگاهها به روی زنان خوزستان گشوده شد و آسمان و زمین همچنان سر جای خود باقی ماند. نه امنیت زنان به خطر افتاد و نه شأن و کرامت آنان خدشهدار شد؛ آنچه در ورزشگاه رخ داد، چیزی نبود جز تکرار همان حضوری که زنان هر روز در دیگر فضاهای عمومی جامعه تجربه میکنند.
اول) پس از سالها مرارت و رنجی که زنان برای احقاق ابتداییترین حقوق خود متحمل شدند، ممنوعیت حضور زنان خوزستان — همانند زنان پایتخت و دیگر شهرها — در آبانماه امسال لغو شد. امروز، برای نخستین بار، قدم به ورزشگاه گذاشتم تا تماشاگر دیدار فولاد و سپاهان باشم.
دوم) با گامهایی استوار به جایگاه رسیدم تا تجربهای را زیست کنم که سالها بدون هیچ دلیل قانونی یا شرعی از زنان دریغ شده بود. این ممنوعیت، ریشه در نگرشهای مردسالارانه و ساختارهایی داشت که فرهنگ ضدزن در آنها نهادینه شده بود؛ فرهنگی که یک روز، به بهانهی الفاظ رکیک، فضای ورزشگاه را ناامن میخوانْد و روزی دیگر، بروز هیجان طبیعی زنان را «حرام» اعلام میکرد.
سوم) تحقق این حق، نه حاصل دگرگونی درونی ساختارهای تصمیمگیری و باور به برابری، بلکه نتیجهی فشاری بیرونی بود. اگر تهدید فیفا به تعلیق فوتبال ایران وجود نداشت، زنان همچنان پشت درهای ورزشگاهها میماندند؛ یا همچون سحر خدایاری (دختر آبی) در مسیر جانباختن قرار میگرفتند، یا مانند زنان مشهدی با گاز اشکآور مواجه میشدند، یا ناچار بودند با پوشیدن لباس مبدل، برای حضور در میان جمعیت، هویت خود را انکار کنند.
اکنون که این دستاورد، از رهگذر فشارهای خارجی، بر تصمیمگیران داخلی «تحمیل» شده است، پرسش اساسی این است:آیا ساختار مدیریتی کشور آمادگی شنیدن و پاسخدادن به دیگر مطالبات حیاتی زنان را دارد؟آیا شاهد برنامهای جدی برای تصویب و اجرای لایحهی مقابله با خشونت علیه زنان خواهیم بود؟
و آیا حقوق نابرابر مندرج در عقدنامه — از جمله حق طلاق، حضانت، حق خروج از کشور و حتی نابرابری در ارث — سرانجام در دستور کار اصلاح قرار خواهد گرفت؟این «پیروزی کوچک» باید به سکویی برای تحقق عدالت کامل بدل شود، نه نقطهی پایان یک مطالبهی تاریخی.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه