روایت یک روزنامه نگار خوزستانی کرونازده از بیمارستان رازی !

بامداد زاگرس آنلاین :۱۵ مرداد ۱۴۰۰ بود ، یک روز گرم همراه با گرد و خاک پیش بینی شده !

 اهواز ، همیشه هوای گرمی دارد حتی در روزهای سرد سال ! اما دوسالی هست که کرونا به دامنه مشکلات این استان همیشه گرم افزوده است.

امروز ۱۵مرداد، درست یک هفته است که از مثبت شدن نتیجه تست کرونایم می گذرد ، هنوز خوب نشده ام ،  سرفه ها ، قفسه سینه ام را به شدت به درد آورده است و تب نیز گاه گاهی به سراغم می آید ، گهگاهی آنقدر این حالت ها زیاد می شود که از زندگی خسته می شوم اما با فروکش کردن درد ها ، دوباره امید به سراغم می آید ، تجربه تلخ و سختی به نظر می آید ! در فاصله همین یک هفته هرچه فکر می کنم که پیش از این با چه بیماری شبیه به کرونا - که حالا تاحدودی هم با توجه به به علائم متوجه شده ام دلتا کرونا ست - روبرو شده ام چیزی یادم نمی آید ! بیماری عجیبی است ، در ساعاتی از روز سردرد ، کتف درد ، سرفه شدید داری و در ساعتی انگار هیچ کدام را  نداشته ای ! واقعا بیماری مرموزی است !

من خود که سالهاست بیماری تنگی نفس و آلرژی دارم تا این حد اسیر یک بیماری نشده بودم ، این را هم باید بگویم از بهمن ۹۸ تا تیرماه ۱۴۰۰ هر چه را که لازم بود رعایت کردم اما چه فایده که در نهایت این کرونا بود که در بزنگاهی که نمی دانم چه موقعی بود به من لبخند مرموزی زد و...‌

داشتم می گفتم امروز ۱۵مرداد ساعت ۱۴ وقتی حس کردم قفسه سینه ام درد بیشتری را تحمل می کند تصمیم گرفتم با نظر پزشک عکس دوباره ای از ریه ام بگیرم.

چند روز قبل !

دوشنبه 11مرداد  وقتی که از ریه ام عکس گرفتم  درگیری ۱۵ درصدی را نشان می داد ، متخصص ریه اعتقاد داشت چون درصد آن خیلی کم است نیازی به بستری شدن و تزریق رِمْدِسیویر نیست و صرفا مصرف دارو را تجویز کرد. ما هم مانند همه کرونا زده های ایرانی دست به دامان مایعات و آویشن و آب هویج شدیم اما نه تنها خوب نشدیم بلکه درد قفسه سینه بیشتر هم شد.

صبح روز بعد به بیمارستان رازی رفتیم.  من که از ترس آلودگی بیشتر به جای بیمارستان به نزد متخصص رفته بودم به ناچار نزد پزشک بیمارستان رازی رفتم . خدای بزرگ!  صحنه های وحشتناکی بود ! صحنه هایی که بی شباهت با آن روایت هایی که از زبان فرماندهان جنگ شنیده  و شاید هم در فیلم های ابراهیم حاتمی کیا ، کمال تبریزی و احمدرضا درویش دیده باشید ! نبود.

هیچ چیز سرجایش نبود ! پیرزنی را دیدم که روی یک نیمکت دراز کشیده و درحالی که چشمانش به خاطر سرفه های زیاد قرمز شده بود در انتظار خوانده شدن نامش بود که نزد دکتر برود ، مرد جوان دشداشه پوشی را  دیدم که برای نجات جان همسر باردارش با مسئول پذیرش گلاویز شده بود ! و مردمان درمانده ای را دیدم که زیر لب غر می زنند ، دندان هایشان را از خشم بهم می ساییدند؛  اما دست شان کوتاه  بود و خرما بر نخیل !

ماسک، بیشتر عصبانی شان کرده بود ، ماسک ، گرمای ساکن بدون تهویه ، کمبود کادر درمان  .....وووو

یک عده ای هم که اصلا قید همان ماسک زدن را هم زده بودند !

در گوشه ای ایستادم ،آرام و بی صدا !فقط حرکات یک خانم حدود ۵۰ساله  مسئول  پذیرش را زیر نظر داشتم ،      نمی دانم چرا !بیش از ۲۰۰نفر دریک راهروی خیلی کوچک احاطه اش کرده بودند !!  او  هم آرام و بی صدا بود ، وسط آن همه بی قراری و تولید استرس بیماران و همراهان بیمار فقط گهگاهی اسمی می خواند و یک کلمه هم می گفت : "صندوق" منظورش این بود که بروید هزینه تان را به صندوق بیمارستان بپردازید و برگردید ،

تازه وقتی برمی گشتی باید می ایستادی تا نوبت ملاقات با پزشک فراهم شود ، مسئول پذیرش باید در این صحنه جنگ، چند کار همزمان انجام می داد ، پذیرش می کرد ، راهنمایی می داد ، با پزشک هم گهگاهی هماهنگ می کرد ، پاسخگوی همکاران تریاژ ، نیروی انتظامی ، همکاران بخش و احتمالا بستگانی که همیشه و همه حال فقط از آدم انتظار دارند نیز بود‌، خدا به او صبر بدهد!

نوبت مان شد بالاخره ! رفتیم خدمت آقای دکتر مسعود... سی تن اسکن ریه را نشان و برایش هم توضیح دادم که من سالهاست که با مشکل تنفسی روبرو هستم اما پاسخ کلیشه ای اش مرا پاک ناامید کرد !درگیری ریه تان خیلی ناچیز است نیازی به بستری شدن و تجویز داروی رِمْدِسیویر  ندارید ! به صورتش نگاه کردم ، خسته و رنجور از معالجه این همه بیمار!عینکش را یکی دوبار جابجا کرد و باز حرف هایش را تکرار کرد ، شما چیزیتان نیست لطفا بروید!

از او خواهش کردم تجدید نظر کند. فقط سی  تی اسکن جدید برایم نوشت، نمی دانم حدود ساعت چند بعداز ظهر بود که از بیمارستان رازی برمی گشتم اما هنگام خروج راهرو ها شلوغ تر ، مردم عصبی تر و کادر درمان خسته تر شده بودند.

جمعه ۱۵ مرداد ماه  ۱۴۰۰
ساعت ۱۵ : بیمارستان مهر

درد قفسه سینه رهایم نمی کرد ، دوباره دل به دریا زدم ، دوباره سی تی اسکن گرفتم ، می دانستم که خیلی  روی دستگاه سی تی هم بروم کار عاقلانه ای نیست اما چاره ای نبود ، رفتم ، دوباره اسکن ، این بار نتیجه استرس آورتر شده بود ! درگیری ریه ها از۱۵ درصد به ۲۵ درصد افزایش پیدا کرده بود! حالم بد شد ، عصبی شده بودم ، دستانم  می لرزید ، خودمان را به بیمارستان رازی رساندیم.

بیمارستان رازی - ۱۵ مرداد - ساعت  ۱۶

باز همان صحنه های روز سه شنبه ، این بار نمی دانم چرا با وجود آنکه بیمارستان تهویه درست و حسابی هم نداشت و گرمای هوا نفس کرونا زده مان را بریده بود اما راحت تربودم .یکی  از درب های  اورژانس را بسته بودند ، یادم هست که یکی از پرستاران آنقدر خسته بود که طول راهرو را وسط آن همه جمعیت طی نمود و در نهایت به در بسته خورد. شک ندارم آنقدر خسته بود که اصلا یادش نبود قبل از این هم با این مساله روبرو شده بود

 صحنه های دیگری هم بود ، دخترک جوانی وسط جمعیت انبوه مستاصل ویروس کرونا ، تلاش می کرد با دستانش قفسه سینه پدر پیرش را کمی آرام کند، دیگری می گفت سه ساعت است که می خواهد سی تی اسکن همسرش را به پزشک نشان دهد ، این وسط کسانی هم بودند که از سرویس های بهداشتی بیمارستان تخصصی کرونایی استان ‌گلایه داشتند !

ساعت ۱۸

نوبتم شد ، در عین ناباوری !!! ناباوری از این بابت که این راهروی دربسته بدون تهویه و گرم - که واقعا نمی دانم چرا آنرا بسته بودند میزبان صدها نفر شده بود که همه فقط یک دقیقه کار داشتند!!! اما از ساعت ۹ صبح تا الان آنجا بودند!
درست هنگاهی که نوبت مان شد دوباره دو نفر دیگر سرو کله شان پیدا شد و مانند همین ها که سر صف نون میگن : خرید چندتا نونه که صف نمی خواد باعث ردوبدل شدن نگاه های عصبی ما و خودشان شدند.پزشک ما را دید ، شرح حال پرسید ، عکس را دید راضی شد که داروی رِمْدِسیویر تجویز کند.

بدنم به شدت  می لرزید. نمی دانم چرا این قدر عصبی شده بودم.برای تزریق به بخش اورژانس کرونایی رفتم.

ساعت ۱۸:۳۰

من تا قبل از ورود به این بخش فقط صحنه هایی از آن را در شبکه های اجتماعی و تلویزیون دیده بودم ، اما واقعیت نشان داده شده تلخ تر از بخش های برش داده شده آن بود.
کمبود تخت کاملا احساس می شد ، آشفتگی در پذیرش ، پاسخگویی، تزریق ، راهنمایی ، نظافت ، تعویض ملحفه های  تخت های بیمارستانی ، بدو بدو های بی وقفه کادر درمان که دکتر های مهربان و پرستاران عزیزو دوست داشتنی هم مانع دیده نشدن این کمبود ها نمی شد.

ساعت ۱۹

نیم ساعتی است که روی یک تخت خالی که واقعا تصادفی آن را پیدا کرده ام دراز کشیده ام ، خانم پرستار اکسیژن خونم را چک می کند ، سرش را تکان می دهد ، نمی دانم راضی است یا نه ، کنار تخت می آید ، خونم را برای آزمایش می گیرد ، می رود ، با سرم برمی گردد، چند دقیقه بعد پرستار دیگری می آید نوار قلبم را می گیرد : آقا حتما بعد از خوب شدن موضوع قلبتان را پیگیری کنید ! و می رود...

سرم خیلی زود تمام می شود ، منتظر ترزیق رِمْدِسیویرهستم.

یک ساعت گذشت... خبری نیست ، یک ساعت بعد هم گذشت ، عصبانی تر شدم اما خوب چه می شود کرد ! آنقدر درد در کنارت هست که درد خودت را فراموش می کنی ، یک پیرزن کمی آن سوتر تخت من درحالی که با حجب و حیای بختیاری اش خود را جمع و جور می کند در انتظار تزریق رِمْدِسیویر است.
خانم بارداری را روی صندلی نشانده اند که  تزریق را انجام دهند ! یک فرد ناشنوا هم در پایین تخت من دراز کشیده که هر  چند دقیقه یک بار صدایش می زنند اما چون نمی شنود نوبتش برای تزریق را از دست می دهد!
بغل دستی من هم می گوید از ساعت ۱۶ تا الان منتظر تزریق است.

ساعت ۲۱

دوباره نوبتم شد
چه حس عجیبی بود وقتی که در بیماستان رازی نوبتت می شود ! انگار در المپیک توکیو برنده می شوی ، نمی دانم این حس من است که از این همه آشفتگی رهایی می یابم یا حس همه خوزستانی هایی که مثل کودکان از دیدن چیزهای کوچک شادمان می شوند!

تزریق دو دوز اول  سرم رِمْدِسیویر انجام شد ، از همسر خانم بارداری که هنوز روی صندلی در انتظار تخت بودم خواستم که به همسرش کمک کند که به جای من روی تخت برود ، خوشحال شد ! من هم برای چند لحظه آن چند ساعت جهنمی را فراموش کردم ،چند ساعتی که دربیمارستان رازی سخت ، تلخ و درد ناک گذشت!
وقتی بخش را ترک می کردم دوباره به چهره پزشکان ، پرستاران‌، بهیاران‌ و حتی خدماتی های بیمارستان نگاه کردم.
خسته ، رنجور اما با چشمانی پر امید که به ما می گفتند " خسته ایم گرچه هنوز ایستاده ایم "  لطفا حال مان را درک‌ کنید ، همین !

سعید کیوانی - روزنامه نگار - ۱۵مردادماه 1400    اهواز