به گزارش بامداد زاگرس آنلاین: معصومه مجدم در یادداشتی در روزنامه" اتحاد ملت "نوشت : در روزهایی که خورشید بی‌امان بر پهنه داغ جنوب می‌تازد و دماسنج‌ها عدد ۵۰ را رد می‌کنند، مردمانی در خوزستان هستند که برق ندارند یعنی آب ندارند، یعنی نفس ندارند. خوزستان، استانی که در آن، برق نه تنها منبع آسایش که مایه حیات است، امروز قربانی خاموشی‌های بی‌پایان و سیاست‌های غلطی شده که بوی بی‌تدبیری می‌دهد.
استانی که در تولید برق کشور پیشتاز است، امروز در قطعی برق هم پیشتاز شده؛ خوزستانی که ریه‌های صنعتی کشور است، اکنون با تنفسی بریده بریده، تقلا می‌کند. چرا؟ مگر نه اینکه نیروگاه‌های آبی و حرارتی‌اش پشتوانه پایداری شبکه برق ایران هستند؟ پس چرا وقتی نوبت به تقسیم خاموشی‌ها می‌رسد، سنگینی بار ناترازی تولید و مصرف، اول بر شانه‌های این مردم فرود می‌آید؟
از کودکی که در گرمای شرجی بالای ۵۰ درجه بی‌تاب نفس می‌کشد، تا مادری که صدای کولر خاموش را به‌جای لالایی می‌شنود؛ از پیرمردی که نذر محرمش را به‌جای دیگ در صف آب پُر می‌کند، تا کارگر فولادی که از کار بازمانده است… همه در خوزستان، این روزها تنها یک درد مشترک دارند: بی‌برقی.
مسئولان صنعت برق می‌گویند که تابستان را باید با همراهی مردم گذراند، اما مردم می‌پرسند: در کجای دنیا مردم گرم‌ترین نقطه کشور باید بهای بی‌تدبیری، ماینرها، و تصمیمات از بالا را بدهند؟
نماینده اهواز از برق‌دزدی و ماینرهایی سخن می‌گوید که ریشه در بی‌نظمی دارند. از وزارت نیرو گلایه می‌کند که به‌جای پیگیری منبع هدررفت انرژی، صورت‌مساله را پاک می‌کند و خاموشی را به مردمی تحمیل می‌کند که خود مولدند، نه مصرف‌کننده افراطی. از صنعت فولاد تا خانه‌ای در کوروش، از روستاهای اطراف تا محله‌های مرکزی اهواز، همه و همه در فهرست خاموشی‌اند، بی‌آنکه پاسخی شایسته بشنوند.
سخنگوی صنعت برق، از ناترازی و دشواری حفظ شبکه می‌گوید و می‌کوشد تقصیر را تقسیم کند اما سؤال اینجاست اگر خوزستانی‌ها در تولید برق اول‌اند، چرا باید در محرومیت هم اول باشند؟ و اگر قانون، خوزستان را مستحق این خاموشی نمی‌داند، چرا دیسپاچینگ ملی، توبیخ را نثار مدیرانی می‌کند که اندکی بیشتر با مردم‌اند؟
استاندار خوزستان قول داده خاموشی‌های خانگی را به حداقل برساند؛ وعده داده پیگیر سهمیه برق باشد. اما تجربه به ما آموخته که وعده‌ها در خوزستان، اگر بر زمین سفت اجراییات ننشیند، چون برق، ناپایدار است.
واقعیت آن است که خاموشی در خوزستان تنها قطع برق نیست بلکه کم توجهی به مردمی است که در روزگار جنگ، در صف اول دفاع ایستادند و امروز، در صلح، در صف اول فراموشی‌اند.
وقت آن رسیده است که سیاست‌گذاران پایتخت‌نشین، خوزستان را نه صرفاً به عنوان منبع تأمین انرژی، که به عنوان محل زندگی انسان‌هایی شریف، مقاوم و رنجدیده ببینند. مردمی که سهم‌شان از ثروت ملی، تنها نباید شرجی و سکوت و خاموشی باشد.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه