امید ، نوری از پس تاریکی‌ها

این روانشناس تربیتی با بیان اینکه مهم‌ترین عامل برای شاد بودن امیدواری است، گفت: امید ، مانند ستونی است که جهان را سر پا نگه داشته است.

ممکن است بتوانید تمام گل‌های یک باغ را بچینید، اما نمی‌توانید از آمدن بهار جلوگیری کنید.

امید وبهار از مفاهیم اجتناب ناپذیر زندگی است.

وی در ادامه به تشریح امیدواری می‌پردازد: امیدواری در زندگی، یک نیازِ اساسیِ روان شناختی است.

به این معنا که، داشتنِ امید برایِ رشد و تکاملِ متعادل و سالمِ ما انسان‌ها بسیار مهم و ضروری است. بدونِ امیدواری در زندگی، رشدِ روحی و روانیِ انسان در مراحلِ اولیه متوقف میشود.

اگر به زندگی امیدوار نباشیم و به خوبی‌ها و چیزهایِ دوست داشتنیِ زندگی و وجودمون باور نداشته باشیم، دنیایِ اطراف در چشمِ ما، به جایگاهِ دهشتناکی تبدیل میشود و به تدریج انگیزه هایِ ما به سمتِ صفر گرایش پیدا میکند.

وی در ادامه افزود: امیدوار بودن موهبتی الهی و معنوی است که چرخه یِ زندگی را به گردش در میآورد و موتورِ تلاش را در زندگی روشن نگه میدارد.

آدمهایِ امیدوار، هر لحظه در انتظارِ اتفاقاتِ خوشایند هستند و حتی وقتی که با شرایطِ بد مواجه میشوند، به این فکر میکنند که تواناییِ تغییر و کنترلِ اوضاع را دارند؛ لذا سریع دست به کار میشوند.

رضایی در ادامه با بیان اینکه داشتنِ امید در زندگی، بعنوانِ سیستمِ ایمنیِ روح عمل میکند گفت: امید برایِ انسان، استقامت، توانایی و ظرفیتِ لازم را جهتِ تمدیدِ قوا فراهم میکند.

امیدواری موجب میشود که فرد، اهداف و آرمانهایِ خود را معین کند و کار‌هایی را انجام دهد که او را در رسیدن به آن هدف‌ها کمک میکنند.

 

وی در پایان تاکید کرد: فردِ امیدوار، خود را شایسته‌ی مواجهه با چالشهایِ اساسیِ زندگی، رسیدنِ به موفقیت‌ها و لایقِ شادی‌ها میداند و احساسِ کارآمدیِ شخصی میکند.

فردِ امیدوار، به توانائیهایِ خود برایِ اندیشیدن، یاد گرفتن، انتخاب کردن و تصمیمهایِ مناسب اخذ کردن، ایمان و اعتقاد دارد و باور دارد که دستیابی به اهداف، موفقیتها، دوستیهایِ سالم و احترامها، حقِ اوست

 

 

* گفتگو - زهرا کیانی